Column Misha: ‘Gebruik mijn eiland voor het deponeren van je human trash’
Nieuwe bewoners worden begroet met een dikke middelvinger
The Island of Lost Men
Soms tref je personen die eigenlijk geen ruimte in jouw leven verdienen. Misschien heb je de term ‘cancelcultuur’ al eens gehoord. Dit is een radicale manier om duidelijk te maken dat iemand af is in jouw boekje – klaar, finito, basta, weg ermee. Mijn actieve deelname aan de cancelclub is vaak het resultaat van mijn vrijwel nihil geworden bullshittolerantie. Of nou ja, actief, in gedachten – want stiekem ben ik te vriendelijk om mensen verbaal duidelijk te maken dat ik niets meer met ze te maken wil hebben. Dus heb ik een mentale oplossing op mijn probleem bedacht, namelijk The Island of Lost Men.
Dat klinkt mooier dan het is. Dit fictieve eiland ligt op een plek met een onuitstaanbaar klimaat en is omringd door met hongerige roofdieren gevulde wateren. Nieuwe bewoners worden slechts uitgerust met een enkeltje ernaartoe en begroet met een dikke middelvinger. Sinds het magische ontstaan van mijn eiland bestaat de populatie uit ex-vriendjes met wie niet meer te praten valt, een scharrel die bleef ontkennen dat die soa-testuitslag niet door zijn toedoen positief terugkwam en the one that got away. Plus alle flirts die het nét niet zijn geworden, maar die ik liever nooit meer onder ogen kom door de ongemakkelijkheid van de hele situatie. En dan natuurlijk niet te vergeten de cat callers, straatfluisteraars en engerds waar ik liever helemaal niet mee in aanraking was gekomen. Tevens worden de mannen gezelschap gehouden door een aantal ex-besties die hun intrede deden nadat zij mijn diepste geheimen met een megafoon de wereld in slingerden. Tja, wat kan ik zeggen: super-af.
Hier: human trash deponeren
Bij aankomst op The Island of Lost Men wordt al snel duidelijk dat je daar moet overleven met minimale middelen én zonder handige vluchtattributen als een bootje of zweefvliegtuig. Vanwege de gevaarlijke wateren eromheen is het vrij onaantrekkelijk een ontsnappingspoging te ondernemen. Toegegeven: sommige eilandbewoners hebben zich eraan gewaagd, enkelen zelfs met succes. In the end met wisselende resultaten en vaak van tijdelijke duur. Wat ik maar wil zeggen: het is oké om je ex-something af en toe van het eiland te halen en een plekje in je bed te bieden. Maar vaak is iemand permanent in het strafhoekje zetten geen slecht idee. Personen zonder toegevoegde waarde in jouw leven kun je dat prima kenbaar maken, maar mochten zij niet in het niets oplossen en moeite hebben met het vinden van de uitgang, dan kun je ze altijd een handje helpen. Mocht je zelf geen soortgelijke plek hebben om human trash te deponeren, voel je dan vrij om mijn eiland te gebruiken. Door de vele – ja, echt vele – botsingen die ik door de jaren heen heb ervaren, ben ik er zeker van dat jouw verbannen persoon zich in het gezelschap van gelijkgestemden zal bevinden. En wellicht zelfs een oude bekende tegen het lijf loopt.
Dit artikel verscheen in het oktobernummer 2020 van Glamour.
