Het leed dat vrijgezel zijn heet. Zonder vaste (bed)partner merkt redacteur Misha van tijd tot tijd op dat ze last krijgt van een groot gemis; een gemis aan aanraking. Daar hebben andere singles het niet over, in ieder geval niet met haar.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden over hoe het er bij hen voorstaat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Huidhonger
Als mijn liefdesleven op dezelfde voet doorgaat – tergend traag en zonder actie – vier ik over een paar jaar mijn tienjarig jubileum. In mijn jaren zonder vaste partner ben ik tegen een hoop dingen aangelopen, heb ik van alles geleerd en rechtgeluld, maar één ding is niet weg te rationaliseren: het gemis aan aanraking. Ik heb last van huidhonger, en dat bedoel ik niet op een seksuele manier. Aanraking is van groot belang voor je mentale gezondheid. Dat wist je nog niet hè? Baby’s die niet aangeraakt of vastgehouden worden, kunnen zelfs komen te overlijden. Dan begrijp je hoe serieus het is. Ik ben natuurlijk allang baby af, maar dat betekent niet dat ik geen aanraking meer nodig heb om te overleven.
‘Wanneer je wordt aangeraakt, komen er een aantal stoffen vrij waaronder de hormonen oxytocine, dopamine en endorfine. Bij huidcontact daalt het stresshormoon cortisol en stijgt het “knuffelhormoon” oxytocine’, schrijft zorgverzekeraar ONVZ op hun website. Het laatstgenoemde hormoon zorgt voor een ‘ontspannen, veilig en vertrouwd gevoel’, waardoor stress en angst afnemen. Wat ik lees is: je hebt knuffels nodig om happy stofjes in je hoofd aan te maken, waardoor je emoties gereguleerd kunnen worden. Dat verklaart goed waarom we bij een huilbui of andere hevige emoties graag vastgehouden willen worden.
Eenzaamheid
Huidhonger is een vorm van eenzaamheid, omdat aanraking jouw bestaan erkent en bevestigt. Als iemand van wie jij houdt (en die van jou houdt) je aanraakt weet je dat je niet alleen op de wereld bent. En als single is soms verdomd moeilijk om te onthouden dat je bestaansrecht hebt als je niet aangeraakt wordt, zoals ik.
Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik voor het eerst een TikTok-filmpje over touch starvation, zoals ze het in Amerika noemen, tegenkwam. Mayte (@mayte.lisbeth) zei dat ze dacht dood te gaan van een gebrek aan aanraking. Haar gemis ging gepaard met een enorm verdriet. Om dit te verhelpen, raakte ze zichzelf dagelijks zo’n twintig minuten aan; ze kneep in haar armen, legde haar handen in haar nek en wreef over haar bovenbenen. Alles om maar te bevestigen dat ze er nog was. Het klinkt nu misschien een beetje suf, maar aan het einde van haar video was ik in tranen; zij had precies verwoord wat ik voelde zonder dat ik wist dat het een ding was. Waarom heb ik hier nooit één vrijgezel persoon over horen praten?
Nu kun je zeggen: knuffel gewoon een keer met een vriend(in), maar dat is niet hetzelfde. Huid-op-huid contact van een paar seconden geven mijn hersenen niet eens de tijd om de stofjes aan te maken. Wat ik nodig heb is tegen iemand aanliggen, een hand op mijn rug voelen en een ander vasthouden.
Het is letterlijk van levensbelang, maar waarom praat niemand er dan over? Is het schaamte, want dat kan ik wel begrijpen. Het voelt namelijk enorm treurig om mijn gemis op te biechten. Tegelijkertijd vind ik er niets beschamends aan. Full disclosure: soms mis ik de aanraking van een ander zo erg dat ik wel kan huilen. Dat voelt stom, nutteloos en zonder reden, want er is toch niks aan de hand?
Koesteren
Ik ben al ontelbare keren tegen periodes van eenzaamheid aangelopen. Als een pro weet ik inmiddels hoe ik ze moet tackelen, maar huidhonger? Daar heb ik nog geen oplossing voor gevonden. Volgens mij is de enige, echte oplossing lichamelijk contact maken met een ander.
Terwijl dit gemis als een soort ondergrondse rivier blijft stromen, probeer ik ook te koesteren wat ik wel heb. Vrienden en familie die hun armen om mijn nek slaan, neefjes en een nichtje die op schoot kruipen om een film te kijken en… mezelf. Ik besta, ik mag bestaan met én zonder aanraking van een lover.
Dit artikel verscheen op de website van LINDA.meiden in december 2023.
